Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Τίνα Μπιρμπιλή: Το περιβάλλον στο ισοζύγιο

Είναι προς τιμήν της ότι λίγους μήνες μετά την εμπλοκή της στα «πράσινα τέλη κυκλοφορίας» του 2009 έκανε δημοσίως την αυτοκριτική της (και όλοι την επαίνεσαν, γιατί είναι αρετή για έναν πολιτικό να παραδέχεται το σφάλμα του) και υποσχέθηκε ότι δεν θα συναινέσει στο μέλλον σε αποφάσεις με τις οποίες διαφωνεί.

Οι σκοπιμότητες στην πολιτική είναι συνηθισμένες. Επίσης, είναι η αιτία που απομακρύνουν τους πολίτες από την πολιτική. Η Τίνα Μπιρμπίλη είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις πολιτικών που, επειδή δρούσαν «εκτός» πολιτικού συστήματος, τροφοδότησαν τις ελπίδες ότι μπορεί κάτι να αλλάξει στην ασκούμενη πολιτική και να δούμε αλλαγή.

Δυστυχώς όμως, η Τίνα Μπιρμπίλη δεν έχει την πολυτέλεια να υλοποιήσει τα δικά της οράματα για το περιβάλλον. Καλείται να διαχειριστεί τις σκοπιμότητες του πολιτικού συστήματος των τελευταίων τριάντα πέντε ετών. Τον Δεκέμβριο του 2009 ανεστάλησαν οι διατάξεις της πράξης νομοθετικού περιεχομένου που είχε φτιάξει ο Παπαθανασίου με τον Σουφλιά για την «τακτοποίηση» των ημιυπαίθριων χώρων σε πολυκατοικίες. Το μέτρο ήταν εισπρακτικό και είχε ενταχθεί στον οικονομικό σχεδιασμό της κυβέρνησης Καραμανλή.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου ανέστειλε την εφαρμογή του για έξι μήνες με απόφαση του υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, την οποία όμως συνυπογράφουν λόγω αρμοδιοτήτων οι Γιάννης Ραγκούσης και Τίνα Μπιρμπίλη. Ενώ όμως ο εμπειρότερος Γιάννης Ραγκούσης μένει -φρονίμως ποιών- έξω από το… κάδρο, η Τίνα Μπιρμπίλη για δεύτερη φορά χρεώνεται ένα εισπρακτικό μέτρο του Προϋπολογισμού. Η πρώτη ήταν με τα δήθεν «πράσινα» τέλη κυκλοφορίας που πληρώσαμε το 2009 και αναγκάστηκε ακόμα και ο πρωθυπουργός να πει εκ των υστέρων ότι το παρακάναμε και δεν πρόκειται να επαναληφθεί.

Το γεγονός ότι δεν εντάχθηκε στον Προϋπολογισμό του 2009 το έσοδο που προβλεπόταν από την «τακτοποίηση» των ημιυπαίθριων χώρων αύξησε το ετήσιο έλλειμμα και οδήγησε σε κάποιο ποσοστό στην αύξηση των επιτοκίων δανεισμού. Η ένταξη του εσόδου στον Προϋπολογισμό του 2010, όπως θα αναγράφεται στην έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που θα συνοδεύει το νομοσχέδιο, είναι αμφίβολο αν θα βοηθήσει στη μείωση των επιτοκίων δανεισμού της κυβέρνησης. Οπως επίσης είναι αμφίβολο αν θα βρεθούν ιδιώτες ιδιοκτήτες ημιυπαίθριων χώρων να τους δηλώσουν και να πληρώσουν για να μην κατεδαφιστεί για σαράντα χρόνια. Εκείνοι που θα σπεύσουν είναι σίγουρα οι κατασκευαστές, γιατί έτσι παίρνουν έμμεσα αυξημένο συντελεστή δόμησης.
Το θέμα πάσχει νομικά, γι’ αυτό και το Συμβούλιο της Επικρατείας είναι πιθανόν να μην το δεχθεί.

Πρακτικά, η Τίνα Μπιρμπίλη μας προτείνει να νομιμοποιήσουμε 3.000 τετραγωνικά μέτρα παράνομων οικοδομών, ώστε με 10% επί της αξίας τους (κατά μέσον όρο) να αγοράσουμε 300 τετραγωνικά μέτρα στην ίδια περιοχή (με συντελεστή δόμησης 3), να τα κατεδαφίσουμε και να δημιουργηθούν 100 τετραγωνικά μέτρα πράσινου για να ζουν πιο άνετα οι «τακτοποιημένοι» της περιοχής. Αλλά φυσικά και δεν περισσεύουν χρήματα γι’ αυτήν τη δράση στον ίδιο προϋπολογισμό, αφού δεν έχει προβλεφθεί τέτοιο έξοδο ισόποσο με το έσοδο στο 2010.

Είναι προς τιμήν της Τίνας Μπιρμπίλη ότι λίγους μήνες μετά την εμπλοκή της στα «πράσινα τέλη κυκλοφορίας» του 2009 έκανε δημοσίως την αυτοκριτική της (και όλοι την επαίνεσαν, γιατί είναι αρετή για έναν πολιτικό να παραδέχεται το σφάλμα του) και υποσχέθηκε ότι δεν θα συναινέσει στο μέλλον σε αποφάσεις με τις οποίες διαφωνεί. Πρέπει τώρα να υποθέσουμε ότι συμφωνεί; Το σίγουρο είναι ότι προσπαθεί.

Οπως επίσης βέβαιο είναι ότι οι φορείς με τους οποίους διαβουλεύθηκε για το θέμα (το ΤΕΕ, ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων, η Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων, οι κατασκευαστές κ.ά.) εξυπηρετούν τα οικονομικά συμφέροντά τους. Η υπουργός Περιβάλλοντος προσπάθησε επίσης να προτείνει μια λύση που έχει πιθανότητες να γίνει αποδεκτή από το Συμβούλιο Επικρατείας, όπως επίσης και να είναι λύση συμβατή με την περιβαλλοντική της συνείδηση. Από εκεί πιστεύω ότι προέκυψε το «πράσινο ταμείο», το οποίο υποτίθεται ότι θα τροφοδοτηθεί από αυτά τα πρόστιμα που θα πληρώσουν όσοι παράνομα έκλεισαν τους ημιυπαίθριους χώρους. Είναι όμως αυτή αποτελεσματική περιβαλλοντική πολιτική; Γιατί, αν πρόκειται μόνο για ένα εισπρακτικό μέτρο του Προϋπολογισμού, θα έπρεπε να αφήσει το υπουργείο Οικονομικών να κάνει μόνο του τις ανακοινώσεις και να εξηγήσει στον ελληνικό λαό ότι δεν είναι περιβαλλοντική πολιτική.

Οι αριθμοί λένε ότι για να δημιουργηθεί με τα χρήματα αυτά ένα μικρό πάρκο 100 στρεμμάτων (όσο ο εθνικός κήπος) πρέπει να οικοδομηθούν ένα εκατομμύριο τετραγωνικά μέτρα ημιυπαίθριων χώρων σε οικοδομές άνω των 60 εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων! Επειδή πλέον οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους, ελπίζω ότι οι αριθμοί την έχουν διατηρήσει. Οι αριθμοί λένε ότι πρέπει να χτιστούν 60.000 στρέμματα οικοδομών για να αποκτήσουμε με τα πρόστιμα ένα πάρκο 100 στρεμμάτων. Αυτό είναι το περιβαλλοντικό ισοζύγιο. 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΚΟΡΙΚΟΣ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε ελεύθερα την άποψή σας!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...